آزادی مذهب در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران
فهرست
فصل اول
آزادی مذهب در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران
فصل دوم
آزادي فردي و حدود آن در حكومت اسلامي
فصل سوم
اصول قانون اساسی‏ در مورد خانواده

فصل اول

آزادی مذهب در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران

آزادی مذهب در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران يكي از آزادي ها كه از نوع آزادي اجتماعي شمرده مي شود، به اصطلاح امروزي آزادي عقيده وتفكر است. انسان در جميع شئون حياتي خود بايد آزاد باشد يعني هيچ گونه مانع و سدي براي پيشروي و جولان و پرورش هيچ يك از استعدادهاي او وجود نداشته باشد. از جمله مقدس ترين استعدادهائي كه در بشر وجود داشته و شديدا نيازمند به آزادي است تفكر وعقيده مي باشد. بلكه بايد گفت مهم ترين قسمتي كه از انسان لازم است پرورش پيدا كند تفكر است و قهرا چون اين پرورش نيازمند به آزادي يعني نبودن سد و مانع در برابر تفكر مي باشد. لذا انسان نيازمند به آزادي در تفكر مي باشد. امروزه نيز مي بينيم موضوع بسيار مهمي كه در جهان بشريت مطرح مي باشد، مسأله آزادي عقيده است. خصوصا بعد از انتشار اعلاميه جهاني حقوق بشر كه در مقدمه اين اعلاميه چنين آمده است. «بالاترين آرمان بشري عبارت است از ظهور دنيائي كه در آن افراد بشر در بيان عقيده آزاد و از ترس و فقر فارغ باشند. » البته در اينجا عقيده اعم است از عقيده اجتماعي، سياسي و مذهبي. بنابراين بزرگترين آرزوي بشر اين است كه جهاني آزاد ايجاد گردد تا در آن بيان عقيده از ناحيه هر كس آزاد و انتخاب عقيده براي همگان نيز آزاد باشد. در همين رابطه در ماده 19 اعلاميه حقوق جهاني بشر چنين آمده است: «هركس حق آزادي عقيده و بيان دارد و حق مزبور شامل آن است كه از داشتن عقايد خود بيم و اضطرابي نداشته باشد. در كسب اطلاعات و افكار و در اخذ و انتشار آن به تمام وسايل ممكن و بدون ملاحظات مرزي آزاد باشد……..