ساختمانهاي بلند
تاريخچه ساختمانهاي بلند:
قبل از قرن نوزدهم ساختمانهاي بلند بصورت معابد کوه مانند مطبق، اهرام، آمفي تئاترها قلعه ها، تالارهاي شهر مساجد، کليساهاي جامع و ازاين قبيل وجود داشتند که طراحي آنها عموماً به انگيزه هاي سياسي يا مذهبي صورت مي گرفت و مصالح آنها الوارهاي چوبي، سنگ، خشت هاي گلي و در مواردي ساروج بود و از سيستم ديوار باربر استفاده مي کردند. و تا اوايل قرن نوزدهم که اسکلت فلزي کم کم جانشين ساخت وساز سنگين بنايي در ساختمانهاي چندطبقه شد و آغاز ساخت وساز چندطبقه را بايد آسيابها و انبارهاي انگليسي دراين دوره دانست که در آنها از اسکلت بندي داخلي تمام چدن اغلب همراه با مصالح بنايي براي نگهداشتن کفها استفاده مي شد. تکامل فني آسمانخراشها در نيمه دوم قرن نوزدهم تنها به يمن تکامل مستقل اجزاي اصلي آن پيش از اين تاريخ ميسر شد اين اجزا عبارت بودند از:
سازه: ساختمان با اسکلت تمام فلزي و توانايي تأمين پايداري جانبي
ديوارجداگر: جداسازي سازه تکيه گاه ساختمان از ديوار پيرامون آنکه بمنظور روکار بود.
ايمني: مقاوم سازي در برابر آتش سوزي
آسانسور
سيستمهاي مکانيکي و بهداشتي: شامل لوله کشي، حرارت مرکزي، روشنايي مصنوعي، تهويه
تکامل آسمانخراش:
نخستين گامها در تکوين آسمانخراش از حدود سال 1880 تا 1900 در شيکاگو برداشته شد که در آن ساختماني با فرم جعبه اي صرفاً تا 20 طبقه بالا مي رفت بعدها با برجهاي سربه فلک کشيده نيويورک آسمانخراش راستين پديدار شد و به مظهر شهرهاي آمريکا بدل گشت.