كــودكــان استثنائي
فهرست مطالب
1 – عنوان تحقيق                                        كودكان استثنايي
2 – مقدمه تحقيق                            شناخت كودكان استثنايي و مسائل آنان
3 – هدف تحقيق                                        پيشگيري – درمان – توانبخشي
4 – انتخاب يكي از اختلالات                      سندرم دان
5 – منابع مورد استفاده قرار گرفته
مقدمه
وقتي كلمه استثنايي به گوش مي رسد هر كسي به اندازه توان ذهني و معلومات خويش از آن برداشتي دارد. انسانهاي اهل علم و بصيرت با اين كلام برخوردي منطقي و عاقلانه دارند. اما افرادي هم هستند كه متاسفانه برخوردي غيرمنطقي و غيرانساني با اين كلام دارند و كودك استثنايي را براي خود چنان تعبير مي كنند كه گويي نعوذ با . . . اين كودك بنده خدا نيست. برايش همان تعبيري را مي كنند كه براي بنديان تيمارستان اطلاق مي شود و اين دور از انصاف است.
طبيعت با همه زيبايي اش هزاران پديده را در خود جاي داده است، پستي ها، بلندي ها، زيبايي ها، زشتي ها، گل ها، خارها، كه اگر عاقلانه تعمق شود همه زيبايي است. پس چگونه مي توان انتظار داشت كه در يك جامعه انساني تفاوتي به چشم نخورد، بله تفاوت ها وجود دارد اگر با اين تفاوت ها كه منظور تفاوت هاي فردي – ذهني – جسمي است برخوردي انساني و خداپسندانه كرد و به آن ارزش داد آنگاه بايد گفت كه اجتماع، اجتماع انساني است. بله كودك، كودك است اما با تفاوتها، خالق او همان است كه ديگران مخلوقش هستند ولي خوب بنابر دلايلي خاص كه شايد خود او هيچ تقصيري هم نداشته و مقدر خالقش هم چنين نبوده باعث شده او يك انسان نرمال نباشد. همانگونه كه براي يك كودك تيزهوش و نابغه سنگ افتخار به سينه زده مي شود در حاليكه او هم به دنبال خود كلمه استثنايي را يدك مي كشد پس منصفانه نيست كه براي هم نوعش كه داراي معلوليتي هست اين كلام را خودخواهانه تعبير كنيم.
معلم خوب، پدر مهربان، مادر گرامي، مسئول محترم، هموطن عزيز بيائيم ابتداء با اين كلمه و كودك برخوردمان را اصلاح و با اين درد صادقانه تر برخورد كنيم و از هر طريق ممكن، آن افكار غلط را از بعضي اذهان پاك كرده و بر اين باور باشيم كه اگر بخواهيم و دست خلوص نيت به هم بدهيم در چند سال آينده شايد بسيار از تابلوهاي مدارس استثنائي از سر ديوارها كنده شود و به جايش تابلو مدارس عادي كوبيده شود. و اما بر ماست كه در درجه اول اين طفلان معصوم را از حقوق اجتماعي و انساني خويش محروم نكنيم و تا آنجا كه در توان است و بيش از اين به وضعيت رفاهي – آموزشي و غيره اين عزيزان برسيم و دوم آنكه آگاهي هاي اجتماعي را بالا ببريم و به مردمان بقبولايم كه اگر درست و صحيح عمل شود هرگز كودكي با اين خصوصيات پا به عرصه هستي نمي گذارد كه پيشگيري بهترين راه درمان است. آري هم وطن عزيز بيا و شناختي كلي تر از اين مسئله پيدا كن تا شايد با اجراي صحيح آن در زندگي شخصي هرگز نوگلي پژمرده نگردد.